 |
Bilet w jedną stronę, dwa plecaki, kilkaset dolarów, niewiele planów i dużo marzeń.
Wiedzieliśmy jedno - chcemy przejechać świat dookoła. Jak to zrobić prawie bez pieniędzy? Jak to zrobić, aby jak najbliżej poznać ludzi i kulturę przemierzanych krajów? Oczywiście - autostopem! Świat jest wielki, a my chcemy nie tylko objechać go dookoła, ale poznać i przeżyć. Wydarzyło się podczas prawie pięcioletniej podróży tyle, że aby to opowiedzieć, trzeba by napisać grubą książkę. Teraz tylko pokrótce. O tym, że nasz podróżniczy Duch Opiekuńczy wylądował w Nowym Jorku razem z nami dowiedzieliśmy się, kiedy to pierwszej nocy na nowym kontynencie spotkaliśmy Ellen i Eddiego, którzy zaprosili nas do siebie, tak że nie musieliśmy nocować w Central Parku.
Będąc w Kanadzie, jednym z najdłuższych stopów od Wielkich Jezior prawie do Pacyfiku, przemierzyliśmy kontynent. Odetchnąwszy trochę u rodziny Kingi w Vancouver, obudziliśmy się jednego poranka z marzeniem odwiedzenia północy. Myśląc "Yukon", wylądowaliśmy na... Alasce. Po całym dniu i połowie nocy oczekiwania na stopa na ośnieżonej "Alaska Highway" (listopad!) zatrzymał nam się odpowiedni człowiek. Colin przewiózł nas przez kilka tysięcy kilometrów, do Anchorage. Tam przytrafiło nam się jedno z najwspanialszych doświadczeń autostopowych, a raczej nie "auto", bo zatrzymaliśmy na stopa... samolot. Lot ponad górami, przystanek koło lodowca... Potem wzdłuż wybrzeża, tam gdzie cieplej - do Kalifornii. Tu, przez kilka miesięcy, zasmakowaliśmy życia w jednym miejscu, pracując i oszczędzając, aby dać naszym marzeniom możliwość spełnienia. Kiedy nadszedł odpowiedni czas, znowu spakowaliśmy plecaki i ruszyliśmy w drogę. Przegraliśmy 10 dolarów w Las Vegas, zeszliśmy na sam dół Wielkiego Kanionu, odwiedziliśmy niesamowite parki narodowe w pięknym stanie Utah, wędrowaliśmy kilka dni po Appalachian Trail, przez Smoky Mountains, odwiedziliśmy muzea w Washington D.C., farmy Amiszów w Pennsylwani oraz spotkanie Rainbow.
W Chicago Chopin wpadł na genialny pomysł. Poznaliśmy już dogłębnie drogi i autostrady Ameryki - zamieniliśmy je więc na rzeki. Myśleliśmy o tratwie, ale jak stopem to stopem, tyle że nie "auto...", nie "samoloto..." tylko "łódkostopem". Nie ma rzeczy niemożliwych, jeśli bardzo się czegoś pragnie. Po trzech dniach przy rzece nadpłynęła łódka marzeń - "Spirit". Przez prawie cztery tygodnie poznawaliśmy Amerykę z innej perspektywy - z perspektywy wody. Rzekami, do Zatoki Meksykańskiej i dalej na Florydę. Tam z powrotem na autostradę i południowymi stanami, przez Teksas, Arizonę, z powrotem do Kalifornii. Dalej - dwa miesiące w Meksyku - uliczne targi, ludzie, smaki, zapachy, przyroda, piramidy Majów.
W Gwatemali wybraliśmy się na samotną kilkudniową wyprawę do dżungli w poszukiwaniu ruin El Mirador z największą piramidą Majów, tylko po to, aby odkryć, że o tej porze roku droga jest nie do przejścia. Przez wszystkie kraje Ameryki Środkowej dotarliśmy do Panamy. Tam droga się kończy. Łódź Indian Kuna zabrała nas i wysadziła na małej wysepce z archipelagu San Blas, gdzie mieszkając w chatce z indiańską rodzinką oczekiwaliśmy na jakąkolwiek łódź w stronę Kolumbii. Każdego dnia mówili ludzie, że przypłynie "jutro". Po dziesięciu dniach zaokrętowaliśmy się na kolumbijskim stateczku, nie wiedząc z kim płyniemy. "Kontrabanditos", jak ich tu nazywają, wysadzili nas wraz z całym przemycanym towarem w środku nocy na nieznanej plaży u kolumbijskiego wybrzeża.
Z Wenezueli, przez Amazońską dżunglę do brazylijskiego Manaus. Wielką rzeką Amazonką do Belem i dalej wzdłuż wybrzeża. W Rio de Janeiro spełniło się wielkie marzenie Kingi - złapała na stopa lotnię. Chopinowi tak podoba się język (języki załapujemy po drodze, rozmawiając z ludźmi), atmosfera, ludzie, że mówi, że Brazylia jest pierwszym krajem, w którym mógłby zamieszkać. Wodospady Iguacu, paragwajskie Gran Chaco, biedna ale urocza Boliwia, pełna gór i tradycyjnie żyjących Indian. Peru... kondory w Kanionie Colca, tajemnicze rysunki na pustyni w Nazca, przeprawa rzeką Ukayali z Pucallpy do Iquitos i rzeką Napo, przez nieoficjalną granicę do Ekwadoru. Ponownie w Peru, po trzech dniach i nocach spędzonych w ciężarówce (nie zawsze na stopie jest lekko, łatwo i wygodnie) jadącej w stronę Cusco, wysiedliśmy mając już dosyć. Czekając na innego stopa dowiedzieliśmy się o ruinach ostatniej twierdzy Inków, mało znanych, ciężej dostępnych. Skręciliśmy do małej wioski, skąd zaczyna się szlak. Tam... kupiliśmy konia. I z Alasanem niosącym nasze plecaki wędrowaliśmy przez tydzień wysokimi górami i dolinami, docierając do wspaniałych ruin Choquekirao, potem do Machu Picchu. Potem długie, wąskie Chile. Najsuchsza pustynia świata, gejzer El Tatio, salar Atacama. Powoli na samo południe.
Do Argentyny i na sam koniuszek kontynentu - Ushuaya na Ziemi Ognistej. Olbrzymie, straszliwie wietrzne, niekończące się przestrzenie Patagonii. Spotkaliśmy z bliska pingwiny, lwy morskie, flamingi, delfiny. Atlantyckim wybrzeżem na kilka dni do Urugwaju, gdzie wszyscy nieustannie popijają tradycyjną mate i z powrotem do Brazylii. Na sam koniec, jeszcze raz przecięliśmy kontynent i dotarliśmy do Valparaiso w Chile. Stąd, nie znalazłszy statku, który zabrałby nas na stopa przez Pacyfik, polecieliśmy samolotem do Nowej Zelandii. Tu mieliśmy więcej szczęścia. Po prawie trzech miesiącach podróżowania po Północnej i Południowej Wyspie znaleźliśmy kapitana, z którym pożeglowaliśmy do Vanuatu - małego, wyspiarskiego kraju na Pacyfiku. Po krótkiej ale niezapomnianej wizycie, niemalże od razu udało nam się znaleźć kolejny jacht, tym razem już do samej Australii. Mimo niezachęcąjących zapowiedzi Australia okazała się być jednym z najlepszych miejsc do łapania stopa. Kraj olbrzymich przestrzeni, naturalnego piękna i przedziwnych zbiegów okoliczności. Podczas niezwykle krótkich sześciu miesięcy spróbowaliśmy pracy z podróżną trupą, potem z firmą turystyczną, po czym objechaliśmy Australię dookoła (oczywiście autostopem).
Przed ruszeniem na poznanie Azji, musieliśmy podreperować stan naszego konta. Zatrzymaliśmy się na jakiś czas na Tajwanie, ucząc angielskiego tamtejsze przedszkolaki. To było zupełnie nowe dla nas doświadczenie, dzięki któremu znacznie głębiej poznaliśmy tajwańską rzeczywistość. Z Tajwanu promem do przepięknej lecz drogiej Japonii, której olbrzymie metropolie są równie bujne i zróżnicowane jak okalająca je natura. Na północnej wyspie Hokkaido przyszło nam spędzić cały miesiąc na pokonanie rosyjskiej absurdalnej biurokracji. W końcu towarowym statkiem dostaliśmy się na Sachalin. Stamtąd przeskok na kontynent i już koniec problemów z przeprawami przez wodę. W Rosji, choć na samym koniuszku Azji, poczuliśmy się chwilowo dziwnie swojsko, prawie jak w domu... Tylko trzeba było uciekać na południe przed mroźną zimą.
Wiec na południe przez Chiny, gdzie zobaczyliśmy miejsce, gdzie Chiński Mur styka się z morzem, słynną terakotową armię, Trzy Wąwozy i parę innych rzeczy. Ale Chiny to już zupełnie inna kultura i podróż przez ten kraj była prawdziwym wyzwaniem. Południowo-wschodnia Azja to kolejny kolorowy rozdział. Fascynujący Wietnam, Kambodża z niezapomnianymi ruinami Angkor Wat, Tajlandia z tysiącami świątyń i mnichów, bajkowymi plażami na południu i plemionami górskimi na północy, muzułmańska Malezja, multikulturowy Singapur, enigmatyczny Laos... Było na co popatrzeć.
Z Laosu z powrotem do Chin (powrót do cywilizacji - jak to odczuliśmy), do górzystej, malowniczej prowincji Yunan. Stąd jedyna opcja kontynuowania dalej przez Azję, to przez Tybet, który zawsze chcieliśmy zobaczyć. Niestety, indywidualnym podróżnikom wstęp do Tybetu jest zabroniony, poza tym granice zostały zupełnie zamknięte ze względu na SARS. Nie była wiąc to łatwa przeprawa - sporo górskich wycieczek - głównie wokół punktów kontrolnych. Zaprzyjaźniliśmy się z jakami, piliśmy herbatę z tybetańskimi pielgrzymami, zakręciliśmy niejednym młynkiem modlitewnym, w Pałacu Potala oraz kilku klasztorach. Buddyjską pielgrzymkę kontynuowaliśmy dalej przez Nepal oraz północne Indie odwiedzając miejsca, gdzie Budda urodził się, osiągnął oświecenie oraz ostateczną wolność - gdzie umarł. Dalej troszkę się skomplikowało. Chopin chciał spędzić więcej czasu w Indiach, Kinga zaś odwiedzić mamę, która przyjeżdżała do Uzbekistanu. Zdecydowaliśmy się rozdzielić i spotkać za parę tygodni w Uzbekistanie. Więc Kinga przejechała Pakistan, kawałek Chin, Kirgistan i Uzbekistan sama i miała wspaniałe spotkanie z mamą. W międzyczasie, już w drodze na północ, w Pakistanie, Chopin poważnie zachorował i musiał polecieć do Polski. Przyszło więc Kindze dalej kontynuować samotnie przez ciepłe, gościnne kraje centralnej Azji, przez Morze Kaspijskie, do równie gościnnego Azerbejdżanu i Gruzji nad Morzem Czarnym. Początkowy plan był, aby stąd dalej przez Bliski Wschód do Afryki. Ale... jak to mówią "plany są dla architektów", a w życiu wszystko się zmienia, więc zamiast na południe, Kinga ruszyła na północ, przez Ukrainę, do Polski, do Chopina w Warszawie i do rodzinki w Gdańsku.
To jednak nie koniec podróży. Czeka jeszcze Afryka. Ale wszystko w swoim czasie... Autorzy o sobie: Świat jest wielki. I fascynujący. A my zdecydowaliśmy się go zobaczyć. www.geocities.com/kingachopin/ |
