 |
Motto: "Każde marzenie dane jest nam wraz z mocą potrzebną do jego spełnienia." (Richard Bach) Świat jest wielki i fascynujący. A my zdecydowaliśmy się go zobaczyć. - Tak po prostu? Skąd ten pomysł? - Pytają nas ludzie. Nigdy, tak naprawdę, się nad tym nie zastanawiałam. Chyba rzeczywiście - tak po prostu.
Choć może pomogło to, że podróże wessałam z mlekiem matki. Dosłownie! Już kiedy miałam roczek, rodzice zabrali mnie w Polskę. Autostopem. Na samodzielne wyprawy przyszło mi trochę poczekać, ale kiedy już zaczęłam, nie sposób było przestać. Objechałam wtedy sama prawie całą Europę, często uczestnicząc jako wolontariuszka w międzynarodowych obozach organizacji One World. Po skończeniu Kolegium Kształcenia Nauczycieli Języków Obcych, kiedy już nie ograniczały mnie krótkie wakacje - wyruszyłam samotnie na dłuższą, ośmiomiesięczną wyprawę lądem - przez Turcję, Iran, Pakistan, do Indii i Nepalu.
A potem... spotkałam Chopina. W tym czasie każde z nas marzyło o kolejnej wielkiej wyprawie. Ja chciałam objechać Ziemię w Rowerowym Rajdzie Pokoju. Natomiast Chopin, który właśnie odbył zastępczą służbę wojskową, zamierzał wędrować bez większych planów, zatrzymując się tu i ówdzie, żeby popracować chwilkę i... ruszyć dalej. Przeznaczenie miało jednak dla nas inny plan i chciało, żebyśmy zrobili to razem. Bilet w jedną stronę, dwa plecaki, pięćset osiemdziesiąt trzy dolary i dwadzieścia pięć centów (cały nasz kapitał), niewiele planów i dużo marzeń. Tyle mieliśmy ze sobą, kiedy wylądowaliśmy w Nowym Jorku. Była środa, siódmy października 1998 roku... Wiedzieliśmy jedno: chcemy objechać świat dookoła. CAŁY! Jak tego dokonać prawie bez pieniędzy? Jak to zrobić, aby jak najbliżej poznać ludzi i kultury przemierzanych krajów? Oczywiście - autostopem!
Nie wyznaczaliśmy trasy - wybraliśmy tylko ogólny kierunek. Nie wczytywaliśmy się w przewodniki - naszymi przewodnikami byli kierowcy, którzy zabrali nas na stopa, ludzie spotkani na górskiej ścieżce, przypadkowo znaleziona mapa... Pozwalaliśmy wydarzeniom po prostu się wydarzać, a drodze prowadzić nas poprzez nowe miejsca, kraje i przygody. Nie wiedzieliśmy wtedy, że zajmie nam to... pięć lat. Przez te pięć lat dzień w dzień pisałam pamiętnik, zapełniając drobnym maczkiem kilka grubych tomów. Pisałam siedząc oparta o plecak, czekając na stopa na zakurzonym paragwajskim pustkowiu, pisałam na pokładzie łódki przemierzającej amazońską dżunglę, pisałam otoczona gromadką ciekawskich, bosonogich dzieci w laotańskiej wiosce... Kiedy tylko była możliwość, wklepywałam to w komputer, a Chopin archiwizował na naszej internetowej stronie. Teraz udało nam się zamknąć najciekawsze fragmenty pamiętnika wraz z najlepszymi zdjęciami w jednej książce. Zatytułowaliśmy ją zgodnie z dewizą naszego podróżowania - "Prowadził nas los".
Zapraszamy więc w podróż - najpierw z nami, a potem - śladem własnych marzeń. Więcej o książce "Prowadził nas los" w dziale Informacje wydawnicze. |
