 |
Zaczęliśmy od południa, wjeżdżając busem z Malawi. Po pobycie w leniwym miasteczku Kyela przejechaliśmy w jeden dzień 1000 km do Dar es-Salam. Niezła asfaltowa droga wiodła przez herbaciane wzgórza okolic Mbeyi, następnie serpentynami przez zieloną dolinę rzeki Ruaha i góry Udzungwa. Po drodze mieliśmy darmowe zwiedzanie parku Mikumi, gdzie podczas kilkudziesięciu kilometrów przejazdu można zobaczyć wiele dzikich zwierząt (a można je obejrzeć dość dokładnie, gdyż progi zwalniające skutecznie chłodzą temperament kierowców autobusów). Z rolniczych terenów uprawnych przed Dar największe wrażenie robiły bezkresne pola ananasów i aloesów.
Dar es-Salam, była stolica kraju i największe miasto, oferuje podróżnemu, w odróżnieniu od np. niedalekich Nairobi czy Mombasy, dość spokojną i bezpieczną atmosferę centrum. Mimo tego, że w Tanzanii praktycznie nie występuje coś znanego z ulic Europy i Ameryki: oświetlenie uliczne. Ulice w przeważającej większości przypadków oświetlone są przez prywatne neony lub przydomowe lampy. Ponieważ zbliżał się sylwester 2001 roku, postanowiliśmy spędzić go w sielskiej atmosferze wyspy Unguja. Na Zanzibar - bo to o nim mowa - dotarliśmy promem. Po zakwaterowaniu się w jednym z tanich hotelików w Nungwi na północy wyspy, z szampanem w ręku udaliśmy na plażę świętować nadejście Nowego Roku. Dzięki awarii prądu przez dużą część wieczoru jedynym oświetleniem było ognisko na plaży oraz światło księżyca. Oprócz możliwości leżenia na plaży (co niezbyt lubimy) wyspa oferuje wiele atrakcji: nurkowanie na rafie czy po prostu przybrzeżne pływanie z maską, zwiedzanie farmy przypraw, pływanie w morzu z delfinami albo odwiedziny kilku mniejszych idyllicznych wysepek z rezerwatem żółwi seszelskich na czele.
Po całym dniu wytchnienie znaleźć możemy w cichych i wąskich zaułkach starówki Zanzibar Town - stolicy wyspy - zbudowanej w tradycyjnym arabskim stylu medyny. Po kilku dniach małego lenistwa - takich "wakacji od wakacji" - powróciliśmy na kontynent i pojechaliśmy na północ kraju. Na Kilimandżaro nie zamierzaliśmy wchodzić z powodów m.in. finansowych i zbytniego uturystycznienia, a właściwie "przeturystycznienia" tej góry. W okolicach Moshi i Marangu udało nam się zwiedzić kilka ciekawych tradycyjnych zagród np. plemienia Choge. Odwiedzając wioskę masajską Longido mieliśmy możliwość całodziennego podglądania codziennego życia jej mieszkańców. Towarzyszył nam przewodnik, który cierpliwie wtajemniczał nas w arkana masajskiego życia, pokazując np. z którego drzewa zrobić szczoteczkę do zębów. W wiosce odbywa się targ bydła dający możliwość obejrzenia i - co dla europejskiego turysty ważne - sfotografowania wielu Masajów. Wszystko to można zrealizować za kilka dolarów w ramach programu turystycznego prowadzonego przez wioskę. Dochód przeznaczany jest na
W Arushy dowiedzieliśmy się, że jednak uzyskaliśmy zniżkę do parku Gombe, o którą staraliśmy się od miesiąca w dyrekcji parków narodowych. Park leży nad jeziorem Tanganika. W związku z tym musieliśmy zmienić nasze plany. Wykupując 3-dniowe safari przejechaliśmy przez pełne dzikiego zwierza Ngorongoro i Serengeti do jeziora Wiktorii. Stąd pociągiem przez dwie doby z przesiadką w Taborze podróżowaliśmy nad Tanganikę. Ta podróż dała nam możliwość dłuższego obcowania z typowymi afrykańskimi miasteczkami leżącymi nieco na uboczu od turystycznych szlaków. Dłuższego, gdyż mieliśmy do dyspozycji po dosłownie całym dniu na Mwanzę i Taborę. Po prostu pociąg kursuje tylko w nocy. Sprawdziliśmy dokładnie ofertę Tanzanian Railways. Druga klasa jest całkiem, całkiem. Rozmieszczeniem miejsc przypomina nasz wagon bezprzedziałowy z ekspresu. W trzeciej jest już "normalnie" tłoczno i ciasno, bo po pięć miejsc w rzędzie. Gdy o świcie pociąg wtoczył się wreszcie na dworzec w Kigomie żywcem przeniesiony z
Będąc w okolicach Kigomy nie sposób nie odwiedzić rybackiej osady Ujiji i sławnego miejsca pod dwoma mangowcami, gdzie przez dziennikarza Stanleya wypowiedziane zostały jedne z
Stąd, przez zielony, ale surowy busz wnętrza kraju, tym razem pierwszą klasą trans-tanzańskiej kolei z czasów niemieckiego panowania podążyliśmy znów w kierunku wschodnim. Po drodze jeszcze stolica kraju Dodoma, do której jeśli się nie ma żadnego konkretnego celu (my łapaliśmy autobus do Arushy, który co ciekawe jedzie naokoło przez Morogoro i Moshi, gdyż krótsza trasa jest nie do pokonania w jeden dzień), lepiej raczej nie zajeżdżać. I tak przez perypetie ze zniżkowym biletem do Gombe dane nam było spędzić ponad miesiąc w tym ciekawym i różnorodnym kraju. Z Arushy udaliśmy się na północ do Kenii, aby po pięciu miesiącach włóczęgi przez Afrykę wrócić na naszą półkulę. |
