Swój pokaz przezroczy autor oparł o materiały z wyprawy Towarzystwa Eksploracyjnego (pod kierownictwem Bożeny Ostrowskiej) do Kambodży i Tajlandii we wrześniu 1994r. W rejonie Angkoru wyprawa przebywała 5 dni (8-12 września). Plonem wyprawy było kilkaset zdjęć oraz 185 przezroczy. Przelot samolotem odbył się z Bangkoku do Phnom Penh (jednodniowy pobyt w stolicy Kambodży, zwiedzanie miasta i nocleg w polskiej ambasadzie) oraz liniami krajowymi z Phnom Penh do Siem Reap. W czasie pięciodniowego pobytu w rejonie Angkoru uczestnicy wyprawy (9 osób) odwiedzili łącznie 26 obiektów, sporządzając w nich dokumentację fotograficzną.

     W trakcie pokazu przezroczy autor w bardzo krótkim zarysie przedstawił dzieje imperium khmerskiego, istniejącego w latach 802-1432. Nazwa Angkor pojawia się po raz pierwszy dopiero w końcu XII wieku. Pierwsze cztery stolice kraju, zbudowane przez twórcę imperium, króla Jayavarmana II: Indrapura, Hariharalaja, Amendrapura i Hahendrapura były zlokalizowane w zupełnie innych miejscach, niż późniejszy Angkor. Dopiero piąta z kolei stolica, pierwotne miasto Angkor, lecz noszące jeszcze nazwę Yaśodharapura, od imienia jego budowniczego, króla Yaśovarmana I (669-900r.) zostało zbudowane w miejscu obecnego Angkoru. Właśnie w nim jeden z najpotężniejszych władców imperium, król Suriyavarman II (1113-1150r.) wzniósł największy i najwspanialszy obiekt sakralny, jaki kiedykolwiek stworzyła ludzkość - świątynię - mauzoleum Angkor Wat. Stolica kraju została zdobyta i doszczętnie zburzona w 1177 roku przez najeźdźców z sąsiedniego państwa Czampa (położonego na terenie obecnego środkowego i południowego Wietnamu). Nowy władca imperium, król Jayavarman VII wyszkolił potężną armię i wziął straszliwy odwet na Czampie, ścierając to państwo z powierzchni ziemi. Odbudował stolicę, nadając jej po raz pierwszy nazwę, która utrwaliła się już na wieki - Angkor Thom, czyli Angkor Wielki. Po jego śmierci, w okresie panowania władców słabszych na północnym zachodzie wyrosła nowa potęga - państwo Tajów, późniejszy Sjam. Tajowie, wyparci przez Mongołów z południowych Chin, wkrótce zdobyli większość północnych terytoriów imperium khmerskiego i zaczęli zagrażać samemu Angkorowi. Ich kolejne wyprawy na Angkor w latach 1352, 1357, 1394 i 1428 doprowadziły do całkowitego zniszczenia miasta. Autor pokazu zwrócił uwagę na częsty błąd popełniany przez wielu autorów opracowań o Angkorze, podających datę 1431 rok jako ostatni najazd Tajów na Angkor. Ostatni najazd, który całkowicie zniszczył Angkor nastąpił w 1428r., zaś 1431 rok to data odbicia Angkoru z rąk Tajów przez khmerskiego księcia Ponha Vat. Nie miał on już ani środków ani możliwości do jego odbudowy. W 1432r. opuścił z całą ocalałą ludnością zrujnowaną stolicę, budując nową, o nazwie Phnom Penh, na północ, nad Mekongiem w 1434r. Tu koronował się na władcę, przyjmując imię Soryopor.

     Ruiny Ankoru odkrył na początku 1861r. francuski przyrodnik Henri Mouhot. Choć były odwiedzane wcześniej przez licznych misjonarzy i podróżników, dopiero jemu przypadła zasługa przywrócenia ich światu.

     W trakcie pokazu zostały przedstawione najważniejsze zabytki regionu: największa i najsłynniejsza ze świątyń - Angkor Wat, którego galerie płaskorzeźb zawierają ponad 20 tysięcy figur, głównie sceny batalistyczne z wojen z Czampami oraz sceny mitologiczne; Bayon - olbrzymie mauzoleum króla Jayavarmana VII, budowniczego Angkor Thomu, ozdobione wyniosłymi wieżami z olbrzymimi obliczami króla będącego jednocześnie wcieleniem Buddy, skierowanymi w cztery strony świata; ściany mauzoleum pokrywa kilkanaście tysięcy rzeźb figuralnych, będących rzeźbioną kroniką dziejów Kambodży i jej życia codziennego; potężne świątynie Preah Khan i Ta Prohm, nad którymi rozciąga się pierwotna dżungla (tropikalny las deszczowy), a pnie i korzenie olbrzymich drzew przerastają mury budowli we wszystkich kierunkach oraz cały szereg mniejszych, lecz nie mniej ważnych budowli. Na szczególną uwagę zasługuje odległą od centrum o ok. 30 km małą, odkryta dopiero w 1914r. świątynia Banteai Srei, czyli "Twierdza Kobiet" - najwyższe osiągnięcie sztuki khmerskiej, świadczące o wprost nieprawdopodobnym mistrzostwie jej wykonawców, zbudowana - co należy podkreślić - w 967r., czyli zaledwie w rok po chrzcie Polski, kiedy u nas budownictwo sakralne zaczynało stawiać dopiero pierwsze, prymitywne kroki.