Przybajkale to region niezwykły, bardzo odmienny od innych części Syberii. Kraina ta od dawna zadziwiała podróżników i badaczy - fascynowało ich nie tylko ogromne jezioro Bajkał, ale także różnorodność krajobrazów i ciekawa kultura rdzennych mieszkańców. W Przybajkalu przeplatają się krajobrazy leśne i stepowe, łagodne wzgórza i skaliste, wysokie granie.

     Wiele osób, podróżując w tych stronach, ogląda Bajkał jedynie z okna pociągu transsyberyjskiego, który przez kilka godzin jedzie południowym brzegiem jeziora, lub z Listwianki, miejscowości położonej w pobliżu Irkucka, dokąd najczęściej docierają turyści. Tam można zobaczyć jedynie zniszczony brzeg, wzdłuż którego gęsto stoją wioski, namioty i samochody, brzeg zeszpecony kolejowymi nasypami i falochronami. Na szczęście, to tylko fragment wybrzeża. Prawdziwy Bajkał to środkowa i północna część jeziora, gdzie woda wciąż jest nieskazitelnie czysta, a górzyste, bezludne brzegi porasta pierwotny las. Dopiero tam można zrozumieć piękno Bajkału i dotknąć jego tajemnicy...

     Bajkał jest jednym z największych jezior na świecie - ma ponad 660 kilometrów długości, a jego brzegi w najszerszym miejscu dzieli odległość 88 kilometrów. Wody jeziora kryły wiele tajemnic, których poznanie umożliwiły dopiero długoletnie badania naukowe. W wyniku wielokrotnych pomiarów stwierdzono, że głębokość Bajkału wynosi 1637 m i tym samym jest on najgłębszym jeziorem na Ziemi. Także pod względem pojemności żaden inny akwen nie może równać się ze świętym morzem. Jego krystalicznie czyste wody stanowią aż 20% objętości wszystkich słodkowodnych jezior naszej planety.

     Badania przyrodników ujawniły inne niezwykłości Bajkału. Spośród około 2,5 tysiąca gatunków roślin i zwierząt żyjących w jeziorze 1600 nie występuje w żadnym innym miejscu na Ziemi. Te endemiczne gatunki są bezcennym skarbem Bajkału i decydują o unikalnym charakterze jego biocenozy.

     W 1996 roku jezioro Bajkał zostało wpisane na Listę Światowego Dziedzictwa Ludzkości.

     Przybajkale zamieszkują głównie Rosjanie i Buriaci. We własnej republice Buriaci stanowią jedynie 24% ogólnej liczby ludności (jest ich około 250 tys.). Zarówno w Buriacji, jak i w obwodzie irkuckim są rejony z przewagą rdzennej ludności, jak i takie, gdzie Buriatów w ogóle się nie spotyka.

     Buriaci przybyli nad Bajkał z południa. Są narodem, który powstał w wyniku stopniowego jednoczenia się różnych plemion mongolskich, stale napływających nad Bajkał od początku X w. n.e. Wcześniej ten rejon Syberii zamieszkiwał turecki lud Kurykanów, których uważa się za przodków Jakutów. Buriaci stopniowo wypierali rdzenną ludność na północ. W początkach XIII wieku powstało imperium mongolskie pod wodzą Czyngis-chana, które podporządkowało sobie tereny nadbajkalskie. To właśnie w tym czasie Buriaci stali się nad Bajkałem plemieniem dominującym - najliczniejszym i najbardziej zaawansowanym w rozwoju ludem Syberii Wschodniej.

     Jak przed wiekami, tak i dziś Buriaci zajmują się głównie hodowlą, a mięso i mleko stanowią podstawę ich pożywienia. Tylko w niektórych stepowych rejonach uprawia się pszenicę i inne zboża.